Het voetbal was al begonnen. Op de bank
zakte ik ongeveer vierendertig lichtjaar in
de kussens. Het voetbal kon ik totaal niet
volgen, want het beeld was uiteengevallen in
bewegende kleurige blokjes, zoals wanneer ze
iemand onherkenbaar proberen te maken. Door
je wimpers kijken hielp ook niet. Als ik naar
Kuno keek, keek ik door zijn huid heen en zag
zijn schedel. Anderen leken een soort maskers
op te hebben, wisselende maskers. En Wolfgang
had een soort een soort stripballonnen, als
hij praatte. Opeens stak iedereen behalve ik
de armen in de lucht. Rudi Völler had gescoord.
