Maar dan op de fiets. Eerst moest ik uit zien te
vinden hoe dat ook al weer ging met de sleutel
en het slot. Ongeveer een half uur. De weg liep
zo gigantisch bergop dat ik niet genoeg snelheid
kreeg om op te stappen. Langs de fiets lopen dan
maar. Achteropkomende auto's gaven het gevoel
van gejaagd te worden door verscheurende beesten.
Dan een stoplicht om een drukke weg over te steken.
Eerst maar eens een aantal cycli afgewacht en
gekeken bij welke kleur de auto's stopten. Dingen
die anders vanzelfsprekend leken moesten door
middel van de trial and error methode getoetst
worden. Niet zo vaak als tijdens het eerste leren,
maar toch... Aan de overkant ging het bergaf.
Fietsen leek mogelijk. Iedere millimeter die ik
vorderde, leek ik door een soort diafragmaopening
naar de volgende millimeter te vallen. Fysiek ervoer
ik hoe "tijd" een dimensie was, niet anders als "ruimte".
