Op naar het Iznikmeer. Eerst met de trein naar Körfez
en daarna met de bus. Aan de oever van het grote meer
was een soort eco-camping. Begonnen vanuit een oude
touringcar, die er nog stond, was er nu een kleine
kantine gebouwd, waar de vrouw van de eigenaar
heerlijke maaltijden maakte.
Er kampeerden een paar Turkse families, wat Duitsers,
maar een boel Hollanders, die het terras voor de kantine
in bezit hadden genomen. Als gepatenteerde drinkers en
het volgende dorp mijlenver weg, zaten we dus met
die Hollanders opgescheept. Nederlanders, verbeterden
ze. En Nederlandsen. Eentje, met van die groene ogen,
deed me zelfs denken aan Lisa, een meisje dat wel
eens bij onze Wohngemeinschaft aangewaaid kwam.
