We hadden een aantal cassettebandjes opgenomen voor
in de auto. Wolfgang hield van jazz. Dexter Gordon,
Sonny Rollins en zo. Ik had bandjes met reggaemuziek,
van snoeiharde dub tot het melodieuze Dadawah, ook zeer
geschikt voor 's nachts aan de waterkant. De muziek die
vaak in de kantine te horen was, deed ons beseffen dat
we weer verder moesten. De favoriete muziek van de
eigenaresse was: Billie Holiday. Een overdosis treurigheid.
En in plaats van verder te reizen, konden we beter aan
de terugreis beginnen, vooral gezien de financiën. Met
de bus terug naar Istanbul, dan de trein naar Plovdiv.
Vandaar zouden we proberen te liften. Dat ging tegen
verwachting erg goed, alleen waren we in Joegoslavië
van de Autoput afgeraakt en in Kraljevo terecht gekomen.
Om geld uit te sparen in de wachtkamer van het station
overnacht. Ik op drie stoelen. Wolfgang op vier. Hij
was bijna twee meter. In Turkije baarde dat opzien,
maar in Joegoslavië liepen meer van die basketballers.
